Denebilir ki Kars, benim icin sadece ailemin memleketi degil; kücük yaslardan itibaren yasama kültürümü belirleyen bir okul gibiydi. Kavga etmeden tartismak, insanlari kirmadan elestirmek; yanlisinizi sinirlenmeden görebilmek, dogrumuzu böbürlenmeden sürdürebilmek ve Anamin bilge deyisiyle, herne olursak olalim özümüzü yitirmemek. Bütün bunlari gözeterek yasamayi birazcik olsun becerebiliyorsam, Karsin kazanimlaridir. Beceremiyorsam, ögrenememisim demektir. Kafkasya ve Anadolu bulusmasindaki hemen tüm kültürlerden insanlarin, ülkelerin bu en uzak kösesindeki en yoksul ortamlarda paylastiklari yazgi ve gönül birligini kusaktan kusaga yasattiklari Kars, sevenlerine baska ne verebilirdi ki. Iste bu zarif ve alcakgönüllü ögretmenime, yillar sonra ne kadar becerim varsa tümünü adayarak tesekkür edebilmek icin, meger Naif Alibeyoglunun Belediye Baskani olmasi ve haydi artik demesi gerekiyormus. 2000lere girerken Karsla yeniden kucaklasmami ve sürekli derinlesen özlemimi hizmet ederek gidermemi saglayan o ictenlikli cagri, bu kitabi da yaratan yeni coskulari, soluk soluga calismalari, dur durak bilmeyen arayislari ve umut dolu yeni sevdalari baslatti. Sonunda bir de baktik ki bir kentin kaderi meger degismez degilmis.
Nasil mi
Yaniti da iste bu kitapta.